بیان و نگارش (1)

انسان برای بیان منظور خویش از نیروی عاطفه بهره می­بَرد و زبان، ابزاری است برای بیان این منظور. با «بیان» و «نگارش» است که می­توانیم «اهداف» و «مفاهیم ذهنی» خود را به دیگران برسانیم و پیام­های خود را با «واژه­هایی» كه در گنجینه­ی زبان ملّی خود ذخیره داریم، آن گونه که شایسته است به آنها منتقل ‌سازیم. امّا این واژه­ها و جملات، با همه­ی گستردگی و انعطاف خود، هم در تلفُّظ و هم در مرحله­ی نگارش، برای رساندن برخی از حالات درونی و مفاهیم ذهنی، ناتوان و نارسا هستند و برای جبران این کمبودها ناگزیریم در مرحله­ی تلفُّظ از «كشش آهنگ»، «تغییر لحن گفتار»، «طنین صدا» و «اشارات چشم، دست، سر و صورت» و «انقباض و گشادگی عضلات چهره و پیشانی» خود نیز استفاده كنیم تا پیـام را بهتر و روشن­تر برسانیم.

اما در «نگارش» باید نشانه‌ها و اشارات قراردادی را جایگزین نارسایی واژه­ها سازیم و به یاری آنها، حالات درونی و مفاهیم ذهنی و نكات برجسته­ی مورد نظر را به مخاطب (خواننده) برسانیم. بنابر این «گزارش­نویسی»، همانا «نمایش كلام با واژگان و تركیبات گوناگون آن» است كه با استفاده از نشانه‌های نگارشی، روح و روانی ویژه می­یابد.